• 22 grudnia 2022

    Przerwa świateczna

    W dniach od 24 do 31 grudnia Iskierka jest zamknięta.

    Zapraszamy od 2 stycznia 2023 roku.

  • 4 października 2022

    Trening Umiejętności Społecznych

    tus.001

  • 21 czerwca 2022

    Pomoc Psychologiczno-Pedagogiczna

    vppp-plakat

    Całodobowa, bezpłatna, ogólnopolska infolinia dla dzieci i młodzieży oraz ich opiekunów. Pod numerem telefonu 800 800 605 dzieci i młodzież, ale także rodzice, nauczyciele i pedagodzy mogą uzyskać profesjonalną pomoc doświadczonych psychologów, pedagogów i prawników.

    Aby skorzystać z pomocy wystarczy zadzwonić na infolinię, gdzie profesjonalni konsultanci odpowiedzą na wszystkie pytania, doradzą, co można zrobić w danej sytuacji. Rozmówcy nie muszą się przedstawiać, mają zapewnioną dyskrecję i anonimowość.

  • 10 maja 2022

    Zmiana cennika

    Od dnia 16.05.2022 będzie obowiązywał nowy cennik.

    Pierwsze konsultacje u specjalistów 180 zł

    Kontrola 130

    Kontrola z serwisem wkładek 150 zł

    Rehabilitacja NDT – Bobath 1 x w tygodniu 120 zł, 2 x w tygodniu 100 zł

    Terapia wad postawy (korekta) 130 zł

    Terapia logopedyczna 120 zł

    Terapia ręki 120 zł
    Terapia SI 130 zł
    Terapia psychologiczna 130 zł
    Terapia biofeedback 100 sesja
     
    Diagnoza SI 400 zł. Pisemny dokument bez zmian 50 zł
     
    Dopłata do zajęć ponad limit godzin WWR bez względu na rodzaj terapii 100 zł (od czerwca)

  • 1 marca 2022

    Jak rozmawiać z dziećmi o wojnie

    Jak rozmawiać z dzieckiem o temacie wojny?

    • Lepiej jest powiedzieć dzieciom, co się dzieje, podać im fakty (choć bez zbytecznych szczegółów). Pomaga to zapobiec wybujałej wyobraźni lub obwinianiu się (dzieci bardzo łatwo dopowiadają sobie różne powody zdarzeń, wypełniają luki w wiedzy domysłami lub przekonaniami, które mogą zwiększyć lęk). Nawet jeśli chronią Państwo w domu dzieci przed oglądaniem wiadomości (niewskazane jest, żeby dzieci miały do nich dostęp, są one niedostosowane do ich wrażliwości emocjonalnej), mogą usłyszeć rozmowy dorosłych lub rówieśników. My sami dyskusje z rodziną lub znajomymi prowadźmy nie przy dzieciach. Unikajmy gwałtownych zachowań, które mogą przestraszyć dziecko.
    • Ilość informacji dostosujmy do wieku dziecka – mniejsze dzieci przedszkolne potrzebują mniej informacji niż starsze i może nawet nie będą zainteresowane. Starsi przedszkolni i we wczesnym wieku szkolnym – jeśli nie będą pytać, wyjaśniamy krótko, co się dzieje, raczej skupiamy się na tym, co dziecko mogło zauważyć w zachowaniu dorosłych – czyli wyjaśniamy swój niepokój, wzburzenie, zachowanie (krótko). Jeśli dziecko zadaje pytania – rozmawiamy (znowu – nie podajemy za dużo informacji, można zapytać, „co cię martwi?”). Jeśli dziecko zaczyna sprawiać wrażenie znudzonego, kręcić się, zmieniać temat rozmowy, to znaczy, że jego potrzeba uzyskania odpowiedzi została zaspokojona i na ten moment rozmowa może być zakończona. To nie znaczy, że pytania lub niepokój znowu się nie pojawią.
    • Podkreślamy poczucie bezpieczeństwa – czyli, że jest bezpiecznie (obojętnie, jakie mamy przeczucia i widzenie przyszłości) – to my, jako dorośli, mamy wspierać dzieci w radzeniu sobie teraz z ewentualnym smutkiem i lękiem, a nie podsuwać im nowe powody do lęku. Można podkreślić, ze kiedy dorośli się martwią, to też radzą sobie poprzez: rozmowę, spędzanie czasu z bliskimi, spędzanie czasu na przyjemnościach, przytulanie się.
    • Przykład krótkiej informacji: „Ostatnio dorośli są bardziej niespokojni, ponieważ w państwie obok nas – Ukrainie – jest wojna. W naszym kraju jest bezpiecznie i dorośli zrobią wszystko, żeby tak było”.

      Jak wesprzeć dziecko?

    • Rozmawiaj o uczuciach dziecka.
    • W przypadku większego lęku lub niepokoju zachęcaj dzieci do rysowania, malowania, lub napisania o swoich

      uczuciach. Nie bój się gwałtownych emocji, ponurych treści rysunków lub zabaw (nawet złości, wspominania o chęci zabicia osób, które dziecko uważa za winne sytuacji). Pomóż nazwać uczucia – „Złościsz się, że teraz tak jest, chciałabyś, żeby został ukarany, bo źle robi” „On na rysunku jest smutny, bo…”. Można przypomnieć, że na świecie są dobrzy ludzie i dbamy o to, żeby nikt nikomu nie robił krzywdy i teraz też będziemy tak postępować.

      (My – dorośli wiemy, że świat nie jest czarno – biały, ale dzieciom pomaga podkreślenie, że działamy, by spokój zostałprzywrócony, a ci – którzy zachowują się niebezpiecznie, zostali uspokojeni lub ukarani.)
      Smutne lub straszne rysunki omawiaj, nawiązując do tego, co widzisz na rysunku i do emocji postaci na nim, możesz nawiązać do emocji dziecka „Chyba ty też…”. Omów sposób radzenia sobie ze złością i smutkiem – rozmowę, właśnie wykonany „wściekły” rysunek, spędzanie czasu z bliskimi, spędzanie czasu na przyjemnościach. Schowaj rysunek lub pozwól dziecku go zniszczyć – nie wieszamy go nigdzie, ponieważ jego widok będzie wywoływał emocje ponownie. Pozwól wykonać tyle rysunków, odegrać tyle zabaw, ile dziecko potrzebuje. Jeśli widzisz, ze emocje podczas rysowania i zabawy stają się coraz silniejsze, to możesz wprowadzić lub narysować pomysł poradzenia sobie ze strachem (bez agresji, ale np. zabezpieczenie/ukaranie w jakiś sposób zła, pomoc postaci, która jest w potrzebie).

    • Pozwól dzieciom na zabawę i śmiech, przyjemności, utrzymuj „normalność“ – chodzi o plan dnia, chodzenie do przedszkola, szkoły, imprezy, spotkania – rutyna i znane rzeczy uspokajają.
    • Jeśli podejmujesz jakieś działania pomocowe, to można (w ograniczonym zakresie, żeby kontrolować informacje) – włączyć dziecko w np. pomoc w spakowaniu paczki, wybór pomiędzy tym a tym szamponem, kocem, kolorowanką – proste decyzje i działania, które są na poziomie możliwości dziecka).
    • Zadbaj o swoje emocje i wsparcie od innych dorosłych.

      Opracowała: Agnieszka Gaweł